De letter I is…van ineens en improviseren.
“LIFE IS WHAT HAPPENS TO YOU
WHILE YOU’RE BUSY MAKING OTHER PLANS”
John Lennon had het mooi goed. Soms gebeuren er zomaar ineens dingen die heel ingrijpend zijn in je leven. Jouw dierbare wordt ziek en jij staat opeens voor die zorgtaak. Er zijn veel fases die je dan als mantelzorger samen met je dierbare doorloopt: ongerustheid, ontkenning, boosheid (waarom?), verdriet. Verder moet je veel praktische zaken regelen als dingen niet meer lukken.
Je krijgt te maken met artsen en instanties en moet moeilijke keuzes maken. Vaak ben je zo bezig met al deze praktische zaken dat je nauwelijks tijd neemt voor je emoties. En daarmee doe je jezelf tekort. Improvisatie wordt dan een noodzaak. Zowel om je emoties een plaats te geven als in het contact met je dierbare. Het woord ‘improvisatie stamt uit het Latijn, met als betekenis ‘onvoorzien’. Nou, dat is het zeker! Aan alle kanten. Je hebt geen leidraad, maar je moet verder.
Wat mij hielp, in het verwerken van mijn boosheid en verdriet was dit: huilen, schreeuwen of zingen. Kijk bij jezelf wat ook maar voor jou werkt om je gevoel te uiten. Onderdruk je emoties niet. Laat maar stromen die tranen! Opkroppen is alleen maar stress-verhogend.
De eerste periode nadat mijn moeder gediagnosticeerd was met alzheimer huilde ik steevast als ik in de auto terugreed van een bezoek aan mijn ouders. Want het deed zoveel pijn dat mijn moeder allerlei simpele dingen als bijvoorbeeld koffie zetten niet meer kon, dat ze maar wat zei als ik iets vroeg, dat ze achterdochtig was als ik met mijn vader of zus praatte.
Voor mij werkte het dat ik mezelf toestond dat half uur tussen onze woonplaatsen in de auto het verdriet gewoon te mogen voelen. Soms zong ik keihard mee met de radio of schreeuwde gewoon hard en sloeg op het stuur uit woede en onmacht! Vaker nog huilde ik dikke tranen om mijn moeder die steeds minder mijn vertrouwde moeder was. Als ik dan moe-gehuild thuiskwam was ik wel weer in staat om gewoon de dagelijkse dingen te doen, plezier te hebben in werken en mijn gezin.
Ook leerde ik improviseren in het contact met mijn moeder. In het begin had ik de neiging om mijn moeder steeds te verbeteren als ze iets zei dat niet klopte. Maar omdat ze daar alleen maar onrustig en verdrietig van werd, ben ik daarmee gestopt. Ik leerde accepteren dat tegen haar liegen of halve waarheden vertellen soms beter werkte.
Voel je daar niet schuldig over.
Ingrid Keestra, Mantelzorger
“Ingrid Keestra was meer dan 14 jaar mantelzorger voor haar moeder die de ziekte van Alzheimer had. Zoals veel mantelzorgers moest ze met vallen en opstaan haar weg vinden in de wereld van de dementie. Met Mantelzorger der liefde schreef ze een gids voor mantelzorgers vol praktische tips, interviews en persoonlijke ervaringen”
