In roerige tijden van een mens, is schoonheid van het alledaagse nauwelijks of helemaal niet merkbaar. Terwijl schoonheid overal zichtbaar is…
Rutger Kopland schreef een prachtig gedicht over hoe het najaar van het leven onverwachte schoonheid en zachtheid kan brengen.
Onder de appelboom
Ik kwam thuis, het was
een uur of acht en zeldzaam
zacht voor de tijd van het jaar,
de tuinbank stond klaar
onder de appelboom
ik ging zitten en ik zat
te kijken hoe de buurman
in zijn tuin nog aan het spitten
was, de nacht kwam uit de aarde
een blauwer wordend licht hing
in de appelboom
toen werd het langzaam weer te mooi
om waar te zijn, de dingen
van de dag verdwenen voor de geur
van hooi, er lag weer speelgoed
in het gras en ver weg in het huis
lachten de kinderen in het bad
tot waar ik zat, tot
onder de appelboom
en later hoorde ik de vleugels
van ganzen in de hemel
hoorde ik hoe stil en leeg
het aan het worden was
Dit gedicht van Rutger Kopland komt uit zijn debuut dichtbundel ‘Onder het vee’ -Uitgeverij G.A. van Oorschot, Amsterdam 1966
Heb jij een favoriet gedicht? Laat het ons weten! We vinden het ook leuk om te lezen waarom het jouw ‘favoriet’ is. Wie weet plaatsen wij het in een van onze blogs!
